niewysłany esemes znad jeziora

szkoda

że teraz Ciebie nie ma

w tej chwili

między tym co było

a tym co będzie

szkoda

że nie ma Ciebie

tutaj

pomiędzy nigdzie

i wszędzie

szkoda

że być nie możesz

tu

między jeziorem i niebem

gdy niebo płonie w jeziorze

a jezioro zanurza się w niebie

szkoda

że obok nie jesteś

gdy wzeszły ledwo zmierzch

świat w taką otula ciszę

że umiem tylko chcieć

Ciebie teraz

słyszeć

czas nad jeziorem

już brata się z cieniem

by granic kontur zatrzeć

bawię się Twoim wyobrażeniem

tak chciałbym umieć 

tylko na Ciebie patrzeć

Twoje łzy

czuję
każdą Twoją łzę

i tę
która swój krzyk
jawnie obwieszcza światu
strumykiem nieruchomiejącym
na afiszu policzka

i tę
która cieniem żal swój zamilcza
w skrytości rzęs ogrodów

wszystkie łzy Twoje czuję

i te
z wezbranych smutkiem
jezior Twoich oczu
ku drżącym wargom
zbiegające ukradkiem

i te
bezsilnym zdumieniem
zawisłe
w kącikach rozchylonych powiek

czuję Twe łzy

i wiem
że wszystkie one przeminą

a Ty pozostaniesz

jeszcze bardziej silna
jeszcze bardziej piękna
  

dom w ogrodzie

zakradam się co wieczór
w pobliże wyobrażeń

za parkanem niewypowiedzianych obietnic
wśród niedostępności ogrodu
trwa dom twojego ciała

po kolorach i wzorach tapet
widocznych w źrenicach okien
domyślam się ciepła
i pięknego wnętrza

z dnia na dzień
dostrzegam też więcej

odkrywam i zapamiętuję
kolejne korytarze
schody i pokoje…

gdy już będę umiał
odnaleźć się tam
bez wahania wejdę do środka
kiedy tylko ktoś pozostawi niedomknięte drzwi

astronomia serca – cz. 2. z dziennika obserwatora słońca

słońce

które utrzymuje życie na mojej planecie

wschodzi nad bezruch oczekiwania

przez uchylony widnokrąg drzwi

od światła

które niesie

ożywają kwiatozbiory zachwytów

szmer ich westchnień

dla innych światów

jest tylko dźwiękiem otwieranych przez ciebie drzwi

słońce

które utrzymuje życie na mojej planecie

przechadzając się po firmamencie czasu

strąca z niego

w żarłoczność mojego serca

dźwięczne chwile nibyobietnic

niektóre z nich staną się przyszłością

jednak prawo wszechświata mówi

że zanim to nastąpi

słońce

które utrzymuje życie na mojej planecie

po tysiąckroć zniknie

zachodząc za uchylony widnokrąg drzwi

i zostawiając mnie

skulonego w bolesny embrion znaku zapytania

szelest mojego zasmutnienia

dla innych światów

będzie tylko dźwiękiem zamykających się za tobą drzwi