myśli o tobie

myśli o tobie

hałas bezgłośny

który swym przyjściem

płoszy sen

myśli o tobie

niewidzialne obrazy

które karmią

głodne ciebie oczy

myśli o tobie

natrętność bolesna

która koi

twoją nieobecność

myśli o tobie

dotknięcie mgły

które pieści

moją wyobraźnię

myśli o tobie

codzienność

najwierniejsza

spotkałem ją

w tym barze

do którego zaglądam nierzadko

okazało się

że mamy

wspólnych poglądów stadko

jak masz na imię?

spytałem

uśmiechnęła się tylko

okazało się

że jak nikt z nikim

umiemy sobie patrzeć w oczy

i nibywojny

o to co nas różni

bez wytchnienia toczyć

jak masz na imię?

spytałem

uśmiechnęła się znowu

i tak ciekawie nam się gawędziło

o tym co w życiu się liczy

i tak interesująco

milczało się nam

o niczym

że zanim zrozumiałem

ważność tego spotkania

świeca na naszym stoliku

dopaliła się

do rozstania

jak masz na imię?

spytałem...

na serwetce

którą - nim zniknęła

podała mi przez okno

napisała

nie martw się

ja wrócę

i będę z tobą zawsze

a na imię mam

samotność

wiersz napisany przed laty dla nie(j)istniejącej już...

z wojen i potyczek

z bezimiennych pól bitewnych

wpośrodku nocy

powracam do naszego zamczyska

gdzie śpisz

z ogrodów zaśnienia

wywabiam cię bezdźwiękiem pocałunków

za każde muśnięcie ustami

dziękujesz mi dreszczem i westchnieniem

ośmielony tym

natrętnie i nieuchronnie

stąpam wargami

po ścieżkach twego ciała

aż zakwitniesz rosą

której krople parzą mnie pożądaniem

nie otwierasz oczu

nie widzę

kto skrywa się pod drżącymi powiekami

nie myślę

kto dotyka cię moimi dłońmi

nie słyszę

kto szepcze twoje imię

wierzę

że to ja

autoreklama

swoje
smaczne
słodkie
i pikantne
miłosne wypieki
prosto z pieca
(choć to może dziwnie zabrzmi ;-)
Poczciwy Rymarz
pani poleca

parasol

kiedy pada

otwieram się przed tobą

i płynę

nad twoją głową

anielim skrzydłem

w deszczu

łzy gubią się pięknie

więc mogę wtedy

do woli

wzruszać się

przy tobie

a po spacerze

gdy obeschnę

z nostalgii i wzruszenia

ty złożysz mnie

jak w ofierze

na półce - ołtarzu

w szafie

zapomnienia

tak się przecież składa

parasole

złożony

z niedomysłów

i zamknięty w sobie

będę czekał

aż twoje niebo się zachmurzy

a ja znowu stanę się tobie potrzebny

nie oddawaj mnie nikomu

bo przed nikim innym

i tak się nie otworzę

grzeszny tkacz poezji

jestem

wiodącym życie tułacze

bezbrzeżnie oddanym

poezji

tkaczem

zbiegły od świata

w bezlęku zakątku

uprządłem zawiłą nić nierozsądku

z mrzonek bezwiednych

snów niedośnionych

wysnułem twój powab – cud objawiony

i skrycie

z tych nici powabiu utkałem

tkaninę – zmyślinę

pachnącą twym ciałem

i noszę jej lekkość – nikczemny bluźnierca

złożoną sekretnie

w kształt nibyserca

gdy oddech świtu

lub zmierzchu westchnienie

otuli w jej zwiewność

twe nieistnienie

przybiera

kształt piersi twych

bioder i ramion...

i zwolna

bezwolną

mam ciebie całą

zmyślinę – dziewczynę

uległą lubieżnie

którą zniewalam

i którą mierzwię

z którą – ku żądz cielesnych uciesze

bezwstydnie

i szczerze

wzajemnie

grzeszę

przedostatni krzyk titanica

mamiony

fanfar zwycięstwa sygnałem

zbyt pewnie

zbyt dumnie

zbyt szybko

żeglowałem

nierozważny

i ufny
płynąłem przez ciemność 

gdzie serca kaleczy 

lód
bezwzajemność

śmiertelną ostrogą

od prawej strony

na walca smutnego trzy-czwarte

serce rozdarte

przez ranę ogromną

co w serce me wziewa

ocean do serca zwątpienie nalewa

nie cofnie się

klątwy tej

siłą żadną

ten okręt marzeń

musi pójść na dno

przybądź

gdziekolwiek jest twoje serce!

morze

niesie to o pomoc wołanie

może

krzyk to ostatni

przed pożegnaniem?

ratuj rozbitków

bo to najszczersze

moje

dla ciebie pisane

wiersze

jaki bóg?

jaki bóg

nie bacząc

jak to będzie

tak przewrotnie wymyślił nas sobie

że ty możesz – gdzie zechcesz

być wszędzie

a ja mogę być

tylko przy tobie?

jaki bóg

tak na prędce wyznaczył

i rozdzielił nam role niedbale

że gdy znikasz

świat tonie w rozpaczy

a mym brakiem

raczej nie przejmie się wcale?

jaki bóg?

pytam o to

nie po to

by się skarżyć i awanturować

ja

za to

że jesteś

na mej jawie i we śnie

chcę mu sam

jeszcze dziś

podziękować

dlaczego milczałem

nie dlatego milczałem

że zapomniałem

nie dlatego

że chciałem zawrócić

nie po to

przecież

twym oczom szeptałem

jak smutkom nie dać się zasmucić

zamilkłem

gdym pojął to wszystko

gdy przytłoczył mnie ów zapytajnik

co będzie

gdy sny me się ziszczą

gdy przestaniemy być tajni?

zamknięty

w bezsilność szlochu

i w gdyby niewiary zakuty

czekałem na cud

mroku po mroku

by wyzwolił mnie

z lęku

pokuty