przedostatni krzyk titanica

mamiony

fanfar zwycięstwa sygnałem

zbyt pewnie

zbyt dumnie

zbyt szybko

żeglowałem

nierozważny

i ufny
płynąłem przez ciemność 

gdzie serca kaleczy 

lód
bezwzajemność

śmiertelną ostrogą

od prawej strony

na walca smutnego trzy-czwarte

serce rozdarte

przez ranę ogromną

co w serce me wziewa

ocean do serca zwątpienie nalewa

nie cofnie się

klątwy tej

siłą żadną

ten okręt marzeń

musi pójść na dno

przybądź

gdziekolwiek jest twoje serce!

morze

niesie to o pomoc wołanie

może

krzyk to ostatni

przed pożegnaniem?

ratuj rozbitków

bo to najszczersze

moje

dla ciebie pisane

wiersze