jaskółka

trwała jeszcze zima
kiedy znalazłem ranną jaskółkę

drżąca
skulona w czarny kłębuszek trwogi
nadaremnie próbowała się ukryć
w bieli ostatniego śniegu

miała złamane skrzydło...
a może to było serce?

chciałem ją unieść
utulić
aż wyleczy się z bólu i zagubienia
aż nabierze sił
by w podniebnym tańcu
wyczarować światu wiosnę

piszę ten list
bo choć próbowałem
to wszystko jej powiedzieć spojrzeniem
to nie wiem
czy mnie dobrze zrozumiała

a to przecież bardzo ważne

ostrzeżenie lub obietnica *

kiedy oczyszczę swoje ręce
z nieśmiałości

kiedy je obmyję
z niepewności
i obawy

kiedy już moje dłonie
staną się nieprzyzwoicie czyste

będę dotykał
twoich stóp

i całej ciebie

------------------------------------------
* niepotrzebne skreślić

źródło

w to jedno z ostatnich
a może nawet ostatnie
popołudnie upalnego lata
pochyliłem się nad źródłem
aby ugasić pragnienie

w jego toni
w tej samej chwili
zanurzyło się niebo
i kilka białych obłoków

nie chcąc zmieszać ich bieli i błękitów
zimną
i czysta wodę
piłem powoli i delikatnie
aż nasyciłem pierwsze z pragnień

nim przyjdzie wieczór
zapragnę jeszcze
by wodą z tego źródła
obmyć swoją twarz

adopcja

wiersze moje

rymy moje

strofek całe krocie

w zgiełku świata

w zapomnieniu

wiodły życie swe sieroce

dla nikogo

były ważne

dla nikogo

piękne

nieporadnie nierozważne

i bezsensem zlękłe

zatroskane

nadaremnie

i w niewiarę skute

wciąż naiwne i niepewne

szeptem swój

krzyczały smutek

wiecznie

głupio

niedorośle

zakochane bezwzajemnie

zbiegły w końcu małowzniośle

gdzieś w milczenia

głuche ciemnie

                       

wiersze moje

rymy moje

w strofki pozbierane słowa

życie wiodą swe sieroce

chciej je

proszę

adoptować